วันพุธที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2554

China in Myanma. ( the nation )

Thai investors should penetrate potential markets such as Burma more, while the government must facilitate Thai companies wishing to expand their business not only in Burma but in other countries, including India and China, a seminar heard. I think the relationship today is so far so good.??? Good cooperation will prevent investors conducting hit-and-run-style business in Burma," he said.
Vasana Mututanont, director of the BoI's International Affairs Bureau, said during the seminar titled "Thai Investors Move Forward in India and Burma" that the Kingdom had been Burma's largest business partner from 1988 to 2008, but it had lost this position to China over the past few years. China is expanding aggressively into Burma and now markets many consumer products there.
"Thai investors and the government cannot ignore Burma and should think about playing a greater role in the country," she said. "The government of Burma has set a target to transform it from an agricultural-oriented to an industrial country by 2030. It needs more investment and trade. Thailand has an opportunity from this policy."
The seminar was held by the Office of Industrial Economics and the Centre for International Trade Studies of the University of the Thai Chamber of Commerce to disclose research on the opportunities for Thai enterprises to invest in India and Burma.
Moe Myint Kyaw, president of the Myanmar Fishery Products Processors and Exporters Association, said Burma imported US$4.53 billion (Bt136 billion) worth of goods last year, with China, Thailand and Singapore the top three suppliers, in that order. China's trade value was the largest at about $9.5 billion, followed by Thailand with a little bit lower value.
He said Thai businesspeople had many opportunities to invest in various sectors in Burma, particularly fishery, agriculture, food, wood, cement and infrastructure. However, Thai investors do not benefit as much as they could. Collaboration between the two countries is needed.
"The two governments should have a good relationship.
Thai businesses should think beyond how to sell their products in the Burmese market and plan to invest there, he said. Burma has limitations for exporting goods to other markets, lacking facilities such as ports. It needs Thailand as an export centre, as the cost may be lower than exporting directly from Burma. Hence Thai companies could use raw materials from Burma for production, while Burmese firms could undertake reprocessing and packaging in Thailand and use this country as their distribution centre.
Vichai Kemtongkum, managing director of Oriental Unique, a Thai trading company that has done business in Burma since 1994, said Thailand had lost market share in the neighbouring country to China even though it should have a trade value of many billions of baht with Burma. One obstacle may be concern about the security and stability of doing business with Burmese investors.
"As far as I'm concerned, Burma is safer than Thailand. Burmese investors are reliable. I have done business in Burma for many years and never experienced cheating by Burmese partners," he said.
Surasak Chuasuknothip, deputy director-general of the Foreign Ministry's Department of International Economic Affairs, said India needed to invest more than $1 trillion in infrastructure, and there was an opportunity for Thai contractors to take part in the investment.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันอังคารที่ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2554

Digital Divide Data provides job training in Cambodia.


SOCIAL enterprise called Digital Divide Data takes poor people from the provinces and teaches them English and computer skills while they work and get paid – transforming physical documents to searchable digital archives for a variety of clients.

International clients include the national libraries of the Netherlands, England and Singapore along with Cambodian telecommunications companies and the Cambodian government’s Ministry of Planning – all of whom are willing to pay for the transformation from physical to searchable, digital documents.

According to general manager Kunthy Kann, who was a poor young student himself from Kampong Speu, Digital Divide Data provides a four-year work-study programme and requires a high school diploma for admission.

“We have more than 400 graduates now who are making about US$400 per month – from a background of making about $30 per month in the provinces,” Kann said.

More than 400 people are working in DDD’s Phnom Penh office, 150 in Battambang, 300 in Laos and 30 in Kenya.

The Kenya expansion was encouraged by the Rockefeller Foundation, one of DDD’s donors, according to Kann. “We are also thinking of opening an office in Vietnam.”

With a total of 800 people and a work-study programme as a model, Digital Divide Data aims at giving disadvantaged young Cambodians “soft skills” and specific work skills.

The work of the operation is done in two shifts, one for work in the morning and one for studying in the afternoon. After four or five years the student workers graduate and DDD helps them move on to better jobs.

“They have good skills and know how to behave in companies and we help them to move on to better jobs,” Kann said.

Young Cambodians who want to join DDD must graduate from a state-recognised high school and only 27 percent of Cambodians graduate, Kann says.

“This is a work-study programme, a bridge – a four-year programme. At the beginning, most students speak very little English,” Kann said, “but by the time they graduate, they can get jobs for $400 a month at places like ACLEDA Bank – a salary that stands in sharp contrast to the $30 a month uneducated people earn in the provinces.

“This is a place for developing human resources for Cambodia.”

The DDD office, toward the west end of Street 360, was established in July 2001 with 20 data operators.

According to Kann, DDD has no ownership – but is a social enterprise.

“When we first started it was 100 percent funded by donations from the US.”

The founder is Jeremy Hochenstein, a graduate of Harvard University and the Massachusetts Institute of Technology (MIT) who had been working for Mackenzie Consulting in Hong Kong when he visited Angkor Wat and saw students working on computers when he visited a school operated by World Vision.

“He asked what they were doing after training, and they said there were no jobs available.”
DDD’s first job was the digitisation of the Harvard Crimson, the university’s student newspaper.

“In Cambodia we are doing record management solutions,” Kann said. “Companies like telecoms have forms and we scan those forms and we transform them from physical to electronic. Most surveys done in Cambodia are handwritten. We are able to enter the data which makes it easier to analyse.”

Seventy percent of the jobs are international, according to Kann.

“For example we are doing jobs for the Dutch National Library, and so far we have converted about 8 million pages of documents from physical to a searchable, electronic format.”

Because of DDD’s work, students around the world don’t need to go to the library to search for documents – they can easily access them via the internet.

“Digitisation saves time and saves space,” Kann said. “You can even read documents from an iPad, an iPhone or by e-books. The business model is that we generate the business. The revenue is going into salary, education, scholarships and capacity building.

“The social model is people from underprivileged backgrounds, living under the poverty line, but they have high school, but cannot go to university because of no money.”

In an effort to break the cycle of poverty, DDD’s idea is to provide a means of both study and income generation for poor kids so they don’t have to be forced to stop studying to work for their family to generate income.

“We train in English and computer skills for six months, so after six months they know basic English and some sort of soft skills like team work. Most of them are from the provinces, so they need to learn how to live in the city, ride a bicycle and how to adjust to their new environment.

“After six months we offer them a job. We offer them full-time English for free for almost one year because English skills are very important. If you know English you can graduate and get a much better salary.” Kann said.

When young people graduate from DDD after four years, they are offered 60 to 80 percent scholarships to study at universities – along with career counseling.

Kann himself was a poor boy from Kampong Speu when he had to work on his mother’s farm after he finished high school – owing to a lack of money.

“I ended up working as a farmer for almost a year. Mum would splash me with water at 5am.”

Unimpressed with the farming life, Kann decided to take his bicycle to Phnom Penh and try to find a place to learn English and computer training for free.

“I lived in a pagoda with a monk and I had a bicycle and after two months I found a Christian church – the New Life Foundation – and they provided English and computer training for free.”

That led Kann to teaching English himself, and eventually to his work-study job at DDD 10 years ago.

Today, at age 33, he’s the general manager and is the boss of some of the people he used to work for.

Along the way, he took a one-year scholarship to Japan, learning to speak Japanese, and working for Toyota and Hitachi. He helped found DDD’s Battambang office. He was married in 2009.
--------------------------------------------------------------------------------------

Rural Students thrive at IT schools in Cambodis.



ONE of the most highly-respected organisations that trains young Cambodians in Information Technology, the Center for Information Systems Training (CIST), only accepts high school graduates from poor families, and has 100 percent success in employment when they graduate.

Recruitment firms agree that CIST graduates are in high demand from employers.

CIST is changing its name later this year to reflect that of the French mother organisation Passerelles Numeriques, which means digital bridges – thus the new name will be PNC reflecting the Cambodia location. Sister organisations PNV does the same kind of work in Vietnam and PNP in the Philippines.

Director Vincent Drouillard, a successful businessman from the car parts industry in France, is leaving next month following a two-year stint heading the organisation.

He is being replaced by a former admiral in the French Navy and engineering teacher, Pierre de Roquefeuil.

Drouillard, who remarked how much he enjoyed his work in Cambodia, said the real social goal of the PNC model is to help Cambodian families be able to continue to live on their land in rural areas, by training their sons and daughters to be IT professionals.

“Our goal is not to bring the population of the countryside to the cities; that would not make sense. Our goal is exactly the opposite – it’s to contribute to helping the populations in the countryside to stay,” he said.

Drouillard said many Cambodian families in the provinces have a small piece of land that eventually becomes too small to sustain their children.

“If you want the family to stay in the countryside – you need to have a few members of the family who come to the city, earn money, have a good salary, and can send money back home. If you do not do that, then the whole family will come to the city, but will live in the slums. This is not what we want. This is a good way to avoid the rural populations coming to the big cities to live in the slums.”

CIST, which is soon to be called PNC, so we’ll refer to it as PNC now, is one of the most highly regarded suppliers of computer-trained young people in Cambodia. PNC produces only 100 graduates per year and provides them with an allowance of $50 per month to cover accommodation, food and health insurance.

The selection process is one of elimination, starting with 8,300 students all over Cambodia who are solicited from high schools to attend PNC presentations.

“We have 8,300 people who attend our information sessions each January until the beginning of February,” said consultant Sandrine Nathan.

“The students who are interested send their applications, talk about themselves, why they are interested in IT, they talk about their families and so on.”

Out of the 8,300, only about 2,700 students send their applications and of those, 2,300 are selected to take the examinations, out of which only 880 pass the exam and are selected for interviews. The interview process selects 640 students who then undergo a social enquiry that determines the financial status of their household.

Only 100 students are finally chosen – all of whom have to meet the criteria of having less than $25 per month of available money to spend on schooling.

Drouillard says newly selected students are shy and a little worried at first, but soon realise they are in a programme of considerable integrity.

“The students when we select them and they show up here on the first day, they are really frightened and really shy. They are used to being tricked and cheated everywhere, so they are wondering – where is the trick and who is going to cheat them,” he said.

“Step by step, they understand there is no trick here. It does not mean that they will not have to make an effort – they will have to put in a lot of effort. The rules are really clear and the confidence is coming naturally and they are growing. When you compare a student one year and even six months after coming here, you see a huge change,” he said.

All the classes are conducted in English and 60 percent of the students are girls.

“For a family, putting a girl in school is a loss of revenue,” Drouillard said.

“The family becomes a big player after they graduate. Around 30 percent of the revenue of our graduates is going back to the family. This allows the brothers and sisters to continue studying and allows them to pay for health expenses and even for food.”

The average revenue of the students’ families’ is about $50 per household.

The wages coming into the households to support the families from the graduates makes a big difference, according to Drouillard.

“This is a huge impact and is more than doubling their revenue – so they have a high interest in this.”

Last year, in October 2010, the school graduated about 100 students. A month before graduation, more than half the students already had jobs.

“One month after graduation 80 percent had jobs; three months after graduation 99 percent of students had jobs, with the exception of one male student who ‘married a rich girl’,” Drouillard said with a laugh.

The average salary after graduation is $210 per month and after two years it grows to $300 and keeps climbing.

Students are enrolled into a newly-created “Solidarity Act” in which they are asked to give back to their successors who take their places after they graduate: starting with donations of $5 per month the first year, $10 the second and $15 the third.

“We don’t pretend that every single poor student can become an IT professional – but what we are saying is that within these poor populations there are a lot of students who are really deserving and really capable and we should give them a chance as a priority.  Once they are here, they really exemplify. Their behaviour is really a model for everybody,” Drouillard said.

French NGO PSE, which means For the Smile of a Child in English, also provides students from their school in an agreement with PNC.

One of the recent guest lecturers at PNC was Eric Mousette, who gave a presentation about possible IT career tracks on behalf of the industries he represents, including the ITC Business Association and the Nokor Group.

“No matter where students start from, there is always the possibility to give direction to their career path according to their own inclinations. If they are people oriented, they can become managers, team leaders, account managers and so forth,” Mousette said.

Mousette, who is also President of the Rotary Club of Phnom Penh, divided the IT field into four distinct profiles: task oriented, technology oriented, business oriented and people oriented.

An IT person from PNC can become a journalist in five years. They can pursue an IT career or they can branch off to different careers.

Another guest lecturer for CIST (PNC) students was the IT manager for the  Camboda Yellow Pages – himself a very successful graduate, to share his experience in the real IT world.

“We, the private sector, volunteered our time to help give perspective to the students in terms of their career and development options. We explained IT value chains in general and division of labour,” Mousette said.

-------------------------------------------------------------------------------------------- 

วันจันทร์ที่ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2554

น่าสนใจ "ไก่ย่างวิเชียรบุรี" (เดลินิวส์)


นักท่องเที่ยวที่เคยเดินทางไปยังจังหวัดเพชรบูรณ์ คงมีน้อยคนนักที่จะไม่ได้ลิ้มลองรสชาติอาหารขึ้นชื่อที่อยู่คู่จังหวัดมาหลาย 10 ปี อย่าง “ไก่ย่างวิเชียรบุรี” ซึ่งวันนี้ เดลินิวส์ออนไลน์ จะพาทุกคนไปเรียนรู้เคล็ดลับแบบเจาะลึก ของไก่ย่างชื่อดังของที่นี่ ว่าทำอย่างไรถึงได้อร่อยเด็ด และได้รับความนิยมมายาวนาน

ถ้าจะเล่าถึงต้นกำเนิดของไก่ย่างวิเชียรบุรี คงต้องนับเวลาย้อนไปถึงช่วงปี 2505 ตาแป๊ะซึ่งนับเป็นคนที่ทำให้ไก่ย่างวิเชียรบุรีโด่งดังมาจนทุกวันนี้ เริ่มมาขายไก่จากเป็นไม้ๆ ละ 5 บาท และเป็นตัวๆ ละ 20 บาท
จนมาประมาณปี 2525 คุณสันติ “แม่ช้อยนางรำ” ได้มารับประทานไก่ย่าง ที่ร้านตาแป๊ะ จนเกิดความชื่นชอบ และได้มอบป้าย “ เปิบพิสดาร ” ให้ไว้เพื่อเป็นการยืนยันในรสชาติที่อร่อยถูกใจให้กับทางร้าน ทำให้ไก่ย่างวิเชียรบุรีเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป และเป็นจุดหมายหนึ่งของนักท่องเที่ยวที่มาเยือนเพชรบูรณ์

ปัจจุบันสามแยกวิเชียรบุรี มีร้านขายไก่ย่างน้อยใหญ่ อยู่ประมาณ 35 ร้าน โดยมีร้านชื่อดังอยู่มากมาย เช่น ร้านตาแป๊ะ ร้านบัวตอง ร้านศาลาไทย ร้านศรีประภา ร้านกฤษณา ฯลฯ แต่ละร้านก็จะมีสูตรการทำไก่ย่างและการทำน้ำจิ้มเป็นของตนเอง ซึ่งครั้งนี้ผมได้มีโอกาสมาชิมไก่ย่างวิเชียรบุรีขนานแท้ที่ร้านบัวตอง ซึ่งเปิดมานานกว่า 21 ปี

จุดเด่นของร้านบัวตอง อยู่ที่ความคิดสร้างสรรค์ที่อยากจะเปลี่ยนแปลงไก่ของร้านตัวเองให้แตกต่างจากร้านอื่น โดยเริ่มปรับสูตรหมักไก่ย่างเมื่อ 15 ปีที่แล้ว คุณพงศักดิ์ เจ้าของร้าน รุ่นที่3 เล่าให้ฟังว่า เคยทดลองทั้งใส่ตะไคร้ลงไปในน้ำหมักไก่ ใส่เต้าเจี้ยวบ้าง เหล้าขาวบ้าง กระทั่งมาลงตัวที่นมสด ทำให้ไก่นิ่มขึ้น สมัยก่อนหมักไก่ด้วยน้ำปลา แต่เดี๋ยวนี้ ใช้เกลือเม็ดหมัก เวลาละลายจะช้า ความเค็มจะเข้าเนื้อกว่า

ไก่ย่างวิเชียรบุรีทุกร้าน มีความโดดเด่นอยู่ที่การย่างไก่จนหนังกรอบแต่เนื้อนุ่ม และน้ำจิ้มกระเทียมรสเด็ดที่เป็นสูตรของแต่ละเจ้า ซึ่งรสชาติอาจแตกต่างกันไปบ้าง มีจำหน่ายทั้งไก่พื้นเมืองและไก่จากฟาร์ม ไก่พื้นเมืองปศุสัตว์จังหวัดได้ส่งเสริมให้เกษตรกรในพื้นที่เลี้ยง เพื่อขายให้กับร้านไก่ย่าง วัตถุดิบส่วนใหญ่หาได้จากท้องถิ่น แม้กระทั่งแรงงานก็เป็นคนในพื้นที่ จึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องคุณภาพ เพราะทุกคนมีความชำนาญเป็นอย่างดี

ขั้นตอนการทำไก่ย่างวิเชียรบุรีที่ผมถามเจ้าของร้านบัวตองมา ต้องเริ่มจากการคัดเลือกขนาดของไก่ที่จะนำมาย่างก่อน จากนั้นนำไก่มาหมักกับเครื่องเทศน์ให้เข้าที่ ใช้เวลาพอสมควรเพื่อให้เครื่องเทศซึมเข้าไปสู่เนื้อไก่ เมื่อหมักได้ที่แล้วนำไปใส่ไม้ และนำไปย่างบนเตายาวใช้ไฟอ่อนๆ จะทำให้เนื้อไก่ข้างในสุกเหนียวนุ่ม แต่หนังจะกรอบ ผู้ย่างต้องอาศัยความชำนาญในการพลิกไก่ และย่างให้สุกสม่ำเสมอทั้งตัว เป็นจุดเด่นของไก่ย่างวิเชียรบุรี

ไก่ย่างวิเชียรบุรีรับรองได้ถึงความปลอดภัย เพราะมีการตรวจสอบเรื่องสุขอนามัยตลอด จากสาธารณสุขจังหวัด ปัจจุบันมีการขยายสาขาไปต่างจังหวัดมากมาย แต่สังเกตง่ายๆคือ ไก่ย่างวิเชียรบุรีของแท้ จะมีป้ายสีเหลือง ตัวหนังสือสีแดงซึ่งได้รับการรับรองจากทางจังหวัดแล้ว แต่ถ้าอยากลิ้มลองรสชาติต้นตำรับแนะนำให้มาชิมกันเองที่เพชรบูรณ์จะได้บรรยากาศมากกว่า

ร้านขายไก่ย่างวิเชียรบุรี จะตั้งเรียงรายอยู่ริมถนนทางหลวงหมายเลข 21 (สระบุรี – หล่มสัก) ตรงบริเวณทางแยกเข้าอำเภอวิเชียรบุรี เปิดขายทุกวันตั้งแต่เวลาประมาณ 06.00 - 16.00 น. ชอบร้านไหนก็เลือกแวะกันได้

อยุธยา ( อ. วิษณุ เครืองาม)


เพลงที่เด็กร้องได้ ผู้ใหญ่ฟังดีเพลงหนึ่งมีว่า “ตาอินกะตานา หาปลาเอามากินกัน...” แต่แล้ววันหนึ่งตาอินกะตานาเกิดจะแย่งปลากัน  ลงท้ายตาอยู่ก็คว้าพุงเพียว ๆ ไปกิน ประวัติศาสตร์ไทยสมัยอยุธยาก็มีเรื่องพรรค์อย่างว่านี้ เมื่อสมเด็จพระอินทราชา (เจ้านครอินทร์) กษัตริย์ผู้มาจากสุพรรณสวรรคตลง พระราชโอรสสองพระองค์คือเจ้าอ้ายพระยาซึ่งครองเมืองสุพรรณยกทัพขับช้างเข้ามาหมายจะเป็นกษัตริย์อยุธยา แต่เจ้ายี่พระยา เจ้าเมืองสรรคบุรีไม่ยอม คุมทัพขับช้างมาต่อสู้กับพี่จนปะทะกันที่เชิงสะพานป่าถ่าน ลงท้ายสิ้นพระชนม์ทั้งคู่
   
สมเด็จฯกรมพระยาดำรงฯ ทรงสันนิษฐานว่าเจ้าทั้งสองคงต่างพระชนนีกัน เจ้านายขุนนางจึงทูลเชิญน้องนุชสุดท้องเป็นตาอยู่คือเจ้าสามพระยา เจ้าเมืองชัยนาทขึ้นครองราชย์เป็นกษัตริย์รัชกาลที่ 7 ชื่อสมเด็จพระบรมราชาธิราช (ที่ 2) เมื่อถวายพระเพลิงเจ้าพี่ทั้งสองแล้ว ทรงสร้างพระปรางค์มหาธาตุเจดีย์ครอบที่ตรงนั้น และให้สร้างวัดขึ้นเรียกว่าวัดราชบูรณะ ทุกวันนี้เหลือแต่ซาก ส่วนพระปรางค์ยังอยู่สมบูรณ์
   
ไทยเรามีธรรมเนียมมาแต่โบราณว่าบ้านใหญ่เมืองโตต้องมีวัดสำคัญคู่พระนครคือวัดมหาธาตุ วัดราชบูรณะ วัดราชประดิษฐ์ กรุงศรีอยุธยาก็มีวัดเหล่านี้ เมื่อสร้างกรุงเทพฯ ก็ได้โปรดฯ ให้สร้างหรือเปลี่ยนชื่อวัดเดิมที่บูรณะใหม่มาใช้ชื่อวัดเหล่านี้ วัดราชบูรณะในกรุงเทพฯ อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เชิงสะพานพุทธ ข้างโรงเรียนสวนกุหลาบ เดิมเป็นวัดเก่าสมัยอยุธยาชื่อวัดเลียบ ตำราหนึ่งว่าเพราะมีต้นเลียบ อีกตำราว่าเพราะจีนเลี้ยบ (คนละคนกับหมอเลี้ยบ สุรพงษ์ สืบวงศ์ลี) เป็นผู้สร้าง สมัยต้นกรุงเทพฯ เคยเป็นวัดประจำตำแหน่งสมเด็จพระสังฆราช ตอนสงครามโลกครั้งที่ 2 สัมพันธมิตรทิ้งระเบิดลงวัดจนเรียบจริง ๆ บัดนี้บูรณะใหม่แล้ว
   
วัดราชบูรณะสมัยอยุธยาอาจมีมาก่อนสมัยเจ้าสามพระยาก็ได้ ไม่งั้นจะไปถวายพระเพลิงตรงนั้นได้อย่างไร แต่คงโทรมเต็มทีจนโปรดฯ ให้บูรณะใหม่ทั้งวัด
   
ความยิ่งใหญ่ของวัดราชบูรณะมาปรากฏแก่สายตาชาวโลกเมื่อ พ.ศ.2499 เมื่อตำรวจจับโจรกลุ่มหนึ่งซุกซ่อนพระพิมพ์ทองคำเป็นอันมาก ทั้งยังมีสร้อยทองคำ แหวน เพชรนิลจินดา ขนาดแบ่งปันกันแล้วก็ยังเหลือให้ยึดได้ไม่น้อย เมื่อไต่สวนได้ความว่าแอบขุดจากกรุใต้ฐานพระปรางค์วัดราชบูรณะ พอเข้าหน้าฝนดินชุ่มน้ำ อ่อนตัว จึงขุดเจาะง่าย กรมศิลปากรจึงนำผู้เชี่ยวชาญมาขุดเจาะบ้างพบว่าใต้ฐานพระปรางค์ลึกลงไปเป็นกรุหรือห้องขนาดลิฟต์ซ้อนกันอยู่ใต้ดินเป็นชั้น ๆ
   
ในปี พ.ศ. 2500 เทคโนโลยียังไม่ก้าวหน้า การระบายอากาศและป้องกันโรคจากใต้ดินยังเป็นปัญหา กรุเองก็เล็ก คับแคบ น่ากลัวว่าจะพังทลาย แต่แล้วก็ค่อย ๆ ลำเลียงสมบัติออกมาได้หลายชิ้นเป็นพระเนื้อต่าง ๆ นับหมื่นองค์ พระธาตุเจดีย์ทองคำ โต๊ะทอง มงกุฎทองคำ เครื่องสวมศีรษะเรียกว่าศิราภรณ์ พระแสงดาบ ช้างทรงทองคำชูงวงหมอบ และของมีค่าอีกมหาศาล
   
ไม่มีใครรู้ว่าเครื่องทองของมีค่าเหล่านี้ไปอยู่ใต้ฐานพระปรางค์ได้อย่างไร ทำราวกับเป็นสมบัติมัมมี่ในพีระมิด บ้างก็สันนิษฐานว่าบรรจุไว้เป็นพุทธบูชา บ้างก็ว่าเป็นของนำไปใช้ในชาติหน้า บางคนก็ว่าอาจเป็นการยักย้ายถ่ายเทสมบัติซ่อนไว้
   
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้เสด็จพระราชดำเนินไปทอดพระเนตรด้วยความสนพระราชหฤทัย ทรงแนะนำแนวทางการชักดาบออกจากฝักทองคำโดยไม่ให้เสียหาย และรับสั่งว่าของเหล่านี้อยู่คู่อยุธยา ควรนำออกแสดงที่นี่ ไม่ควรย้ายไปไว้ที่อื่น กรมศิลปากรจึงสนองพระราชกระแส นำพระพิมพ์เนื้อต่าง ๆ บางส่วนที่มีอยู่มากมายออกให้เช่าบูชาหาทุน ได้เงินมาหลายล้านบาทสร้างเป็นพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติเจ้าสามพระยาที่อยุธยาโดยไม่ต้องใช้เงินแผ่นดิน
   
พิพิธภัณฑ์นี้น่าดูมาก ชีวิตนี้ครูควรพานักเรียน พ่อแม่พาลูก ลูกหลานพาปู่ย่าตายายไปชมมรดกเจ้าสามพระยาสักครั้ง จะได้เห็นเจดีย์ทองคำบรรจุพระธาตุเป็นสิบ ๆ องค์ พระพิมพ์เนื้อทอง เงิน นาก ชิน เหรียญกษาปณ์สมัยอยุธยา ศิราภรณ์ ของที่ต้องดูให้ได้คือช้างทองคำหมอบซึ่งเป็นของสำคัญงามนักหนา ที่ไม่ได้ขุดพบจากวัดราชบูรณะแต่เชิญมาจากที่อื่นคือพระพุทธรูปศิลาห้อยพระบาท และเศียรพระพุทธรูปจากวัดธรรมิกราชซึ่งหล่อขึ้นตั้งแต่พระเจ้าอู่ทองยังไม่เกิด
   
เจ้าสามพระยาได้สถาปนาพระราชโอรสเป็นพระราเมศวร อันเป็นตำแหน่งสำคัญเหมือนรัชทายาทครั้งพระเจ้าอู่ทอง โปรดฯ ให้ไปครองเมืองพิษณุโลกซึ่งขณะนั้นตกเป็นของอยุธยาแล้ว การส่งรัชทายาทไปครองพิษณุโลกเริ่มเป็นธรรมเนียมมาตั้งแต่บัดนั้น เรียกว่าใครครองพิษณุโลกต่อไปจะได้ครองอยุธยา (ก่อนหน้านั้นให้ดูว่าใครครองเมืองลพบุรี)
   
เมื่อเจ้าสามพระยาสวรรคต พระราเมศวรได้กลับมาครองอยุธยาเป็นรัชกาลที่ 8 ทรงพระนามว่าสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ แปลว่าที่พึ่งแห่งโลกทั้งสามคือโลกมนุษย์ สวรรค์ และนรกภูมิ ตามคตินิยมในเรื่องไตรภูมิ เวลาเดียวกันเชียงใหม่กำลังแยกตัวเป็นอิสระ มีกษัตริย์ปกครองชื่อคล้ายกันว่าพระเจ้าติโลกราชและมีความหมายอย่างเดียวกันด้วย
   
สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถครองกรุงศรีอยุธยานานถึง 40 ปี ก่อนหน้าสมัยรัชกาลที่ 5 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ต้องนับว่าพระองค์อยู่ในราชสมบัตินานที่สุดในประเทศไทย และทรงทำประโยชน์หลายอย่างจนอยากทายว่าวันหนึ่งจะมีคนนึกถึงผลงานจนยกเป็นมหาราชหรือธรรมิกราชได้อีกพระองค์
   
เมื่อครองราชย์ได้ 15 ปี เชียงใหม่ยกทัพไปตีหัวเมืองภาคเหนือจนจวนไล่ลงมาถึงพิษณุโลก สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถจึงเสด็จขึ้นไปตั้ง ศอฉ.บัญชาการรบอยู่ที่พิษณุโลก และทรงใช้เวลาอีก 25 ปีอยู่ที่นั่นอย่างถาวรจนถือเป็นเมืองหลวง ส่วนกรุงศรีอยุธยานั้นกลับลดลงเป็นเมืองลูกหลวง ให้พระราชโอรสปกครองมีฐานะเป็นเจ้าประเทศราช (เมืองขึ้น)
   
ผลงานยิ่งใหญ่คือทรงตั้งทำเนียบศักดินาขึ้นเป็นครั้งแรก ทรงสร้างวัดพระศรีสรรเพชญ์เป็นวัดอยู่ในวังไม่มีพระสงฆ์ซึ่งเป็นต้นแบบของวัดพระแก้วในเวลานี้ ทรงตรากฎมนเทียรบาลซึ่งว่าด้วยกฎกติกาในราชสำนัก ขนบประเพณีต่าง ๆ ลำดับชั้นยศของเจ้านายซึ่งใช้เป็นฐานพิจารณาผู้สืบราชสมบัติ ทรงตั้งตำแหน่งพระมหาอุปราช และทรงวางรากฐานการปกครองใหม่ เช่น แบ่งข้าราชการเป็นฝ่ายพลเรือนและทหาร ตั้งอภิมหากรมไว้ดูแลราชการ 4 ด้านเรียกว่าจตุสดมภ์ แปลว่า เสาหลักทั้ง 4 ได้แก่ กรมเวียง กรมวัง กรมคลัง และกรมนา ซึ่งระเบียบราชการอย่างนี้ใช้มา 400 ปีจนถึงสมัยรัชกาลที่ 5
   
ทรงศรัทธาในพระพุทธศาสนามาก ระหว่างเสด็จฯไปอยู่พิษณุโลกได้ทรงผนวช ทรงสร้างวัด หล่อพระพุทธรูป และจัดระเบียบการปกครองคณะสงฆ์ใหม่
   
เมื่อสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถสวรรคตที่พิษณุโลก พระบรมราชา พระราชโอรสซึ่งปกครองอยุธยาได้ขึ้นครองราชย์เต็มที่เป็นรัชกาลที่ 9 ทรงพระนามว่าสมเด็จพระบรมราชาธิราช (ที่ 3) แล้วลดฐานะพิษณุโลกลงเป็นเมืองเอก ราว 3 ปีต่อมาก็สวรรคต พระเชษฐาชื่อแปลว่าพี่แต่ความจริงเป็นน้องชายขณะนั้นครองเมืองพิษณุโลกซึ่งเป็นเมืองเอกต่อจากสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถจึงกลับลงมาครองกรุงศรีอยุธยาต่อจากผู้เป็นพี่ ทรงพระนามว่าสมเด็จพระรามาธิบดี (ที่ 2) เป็นรัชกาลที่ 10 กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่อีกพระองค์
   
รัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2 นานถึง 38 ปี ทรงสร้างวัดพระศรีสรรเพชญ์และพระราชวังต่อจนเสร็จ โปรดฯ ให้หล่อพระพุทธรูปยืนขนาดใหญ่สูง 8 วา หุ้มทองคำชื่อพระศรีสรรเพชญซึ่งถือว่าเป็นพระพุทธรูปมีค่าคู่บ้านคู่เมืองและสำคัญที่สุดของพระนครศรีอยุธยา
   
ใครไปไหว้พระมงคลบพิตรที่อยุธยาวันนี้จะเห็นเจดีย์ 3 องค์เรียงกันข้างพระวิหาร สององค์แรกสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2 ทรงสร้างไว้บรรจุพระอัฐิสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ (พ่อ) และสมเด็จพระบรมราชาธิราช (พี่) ส่วนองค์ที่สามต่อมาสมเด็จพระบรมราชาหน่อพุทธางกูร พระราชโอรสสร้างเพิ่มขึ้นเพื่อถวายพระราชบิดาคือสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2 เห็นแล้วช่วยยกมือไหว้เสียด้วย นี่คือเจดีย์สมเด็จพระบูรพมหากษัตริย์
   
รัชกาลนี้ฝรั่งเข้ามาค้าขายเป็นชาติแรกคือโปรตุเกส นับถึงบัดนี้ร่วม 500 ปีแล้ว และโปรดฯ ให้ตั้งกรมพระสุรัสวดีเป็นครั้งแรก มีหน้าที่สักเลก (ข้อมือ) เกณฑ์คนเป็นทหาร ชายฉกรรจ์อายุ 18 ปีทุกคน ต้องเป็นทหารเรียกว่าไพร่ ถ้าไปอยู่กับขุนนางอำมาตย์เรียกว่าไพร่สม ถ้าไม่อยากถูกเกณฑ์ก็ส่งเงินไปให้หลวงจ้างคนอื่นเรียกว่าไพร่ส่วย พออายุ 20 ปีก็ระดมกลับเข้าทำงานหลวงหมดเรียกว่าไพร่หลวง
   
บัดนี้เกิดอำมาตย์และไพร่แล้วนะครับ! แต่ไม่แตกแยกกันเป็นสีเพราะคนไทย พ.ศ.2000 ไม่สวมเสื้อ นุ่งแต่กางเกงถึงเข่าบ้าง คาดผ้ารวบปลายเหน็บหลังเหมือนโจงกระเบนแต่ตัวเท่ากางเกงในบ้าง จึงไม่อาจจำแนกสีได้ ถ้าใครถามว่าสีอะไร ชาวอยุธยาทั้งหลายจะตอบว่า “ศรีอยุธยาจ้ะ”.

“พิพิธภัณฑ์นี้น่าดูมาก ชีวิตนี้ครูควรพานักเรียน พ่อแม่พาลูก ลูกหลานพาปู่ย่าตายายไปชมมรดกเจ้าสามพระยาสักครั้ง จะได้เห็นเจดีย์ทองคำบรรจุพระธาตุเป็นสิบ ๆ องค์ พระพิมพ์เนื้อทอง เงิน นาก ชิน เหรียญกษาปณ์สมัยอยุธยา ศิราภรณ์ ของที่ต้องดูให้ได้คือช้างทองคำหมอบซึ่งเป็นของสำคัญงามนักหนา ที่ไม่ได้ขุดพบจากวัดราชบูรณะ แต่เชิญมาจากที่อื่นคือพระพุทธรูปศิลาห้อยพระบาท และเศียรพระพุทธรูปจากวัดธรรมิกราชซึ่งหล่อขึ้นตั้งแต่พระเจ้าอู่ทองยังไม่เกิด”

-----------------------------------------------------------------------------------------

Finance Minister Is Chosen as Japan’s Next Leader ( 29/9/11)

Finance Minister Is Chosen as Japan’s Next LeaderTOKYO —


Japan’s governing party on Monday elected Finance Minister Yoshihiko Noda to be its next leader, and thus the nation’s next prime minister, choosing a fiscal hawk who vowed to fix soaring national deficits while also healing paralyzing rifts within the party.
Democratic Party lawmakers chose Mr. Noda over four rival candidates to replace the current prime minister, Naoto Kan, who failed to galvanize Japan after the devastating earthquake and nuclear accident in March. Mr. Noda is expected to win a vote in Parliament as early as Tuesday to formally become prime minister.
On Monday, Mr. Noda won the second and final vote by a tally of 215 to 177, defeating his last remaining rival, the trade minister, Banri Kaieda.
Mr. Noda has presented himself as a pro-business, fiscal conservative who would raise taxes and cut spending in order to rein in Japan’s huge national debt, which now totals twice the size of its economy. He said that Japan must join the European Union and the United States in rectifying spending imbalances in order to overcome the current instability in global financial markets.
“This is not just an election to choose the next president of the Democratic Party,” Mr. Noda told party lawmakers, “but also to choose a Japanese prime minister who will face a veritable national crisis of a strong yen and deflation, disaster recovery and reconstruction, a nuclear accident.”
In his victory speech, he also struck a tone of reconciliation within the party, which has been divided into camps for or against the party’s shadowy kingmaker, Ichiro Ozawa, who faces trial in a political funding scandal. Mr. Kaieda had supported Mr. Ozawa, while another candidate, Seiji Maehara, a former foreign minister, was against him.
Mr. Noda had avoided taking sides in the dispute, calling instead for the party to pull together to avoid the political paralysis that has hindered Japan’s response to its huge national problems.
“Let us end the politics of resentment,” Mr. Noda said. “Let’s make a more stable and reliable political leadership.”
Political analysts also pointed out that Mr. Noda, 54, was part of a younger generation of lawmakers than Mr. Ozawa and the party’s two previous prime ministers, Mr. Kan and Yukio Hatoyama. Some expressed optimism that Mr. Noda represented a changing of the guard within the party that could revitalize it after appearing to lack direction and resolve under both Mr. Hatoyama and Mr. Kan.
-----------------------------------------------------------------------------------------

วันอาทิตย์ที่ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2554

ทำเนียบรัฐบาล (เดลินิวส์)


ทำเนียบรัฐบาลถือว่าเป็นสถาปัตยกรรมที่มีประวัติศาสตร์และเป็นมรดกของชาติที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศไทย  ซึ่งตั้งอยู่บนพื้นที่  27 ไร่ 3 งาน 44 ตาราวางของถนนพิษณุโลก ที่ก่อสร้างขึ้นในสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว หรือ รัชกาลที่  6   โดยได้รับการออกแบบจากช่างชาวอิตาเลียน และมีการนำศิลปะแบบเวนีเชี่ยนโกธิค (Venetian Gothic)  มาเป็นต้นแบบ ผสมผสานกับงานเขียนและงานปั้นทำให้สง่างามตลอดมา    ทั้งนี้รัชกาลที่ 6 ได้ทรงพระราชทานแก่ พลเรือเอก เจ้าพระยารามราฆพ   หรือหม่อมหลวงเฟื้อ พึ่งบุญ  ผู้เคยดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการมหาดเล็ก และผู้บัญชาการกรมมหรสพ  และตั้งชื่อว่า   “บ้านนรสิงห์“    ต่อมาในสมัยจอมพล แปลก พิบูลสงคราม ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีได้เห็นควรให้รัฐบาลไทยซื้อ “บ้านนรสิงห์” ไว้เพื่อใช้เป็นทำเนียบรัฐบาลและสถานที่รับรองแขกบ้านแขกเมือง   ในราคา  1,000,000  บาท ซึ่งหลังจากนั้นได้ชื่อเป็น ทำเนียบสามัคคีชัย และทำเนียบรัฐบาล ตามลำดับ  โดยมอบให้สำนักนายกรัฐมนตรีเป็นผู้ดูแล

สำหรับพื้นที่โดยรอบขอทำเนียบรัฐบาลนั้นมีลักษณะเป็นพื้นที่ 4 สี่เหลี่ยมที่ด้านหน้าและด้านซ้ายถูกขนานด้วยคลองผดุงกรุงเกษมและคลองเปรมประชากร  ส่วนด้านหลังและด้านขวาเป็นถนนนราชดำเนินและถ.พิษณุโลก   ขณะที่รั้วกั้นอาณาเขตในอดีตนั้นเป็นรั้วคอนกรีตทึบรอบด้านแต่ปัจจุบันด้านหน้าและด้านข้างฝั่งถนนพิษณุโลกได้ปรับเปลี่ยนเป็นรั้วเหล็กดัดลวดลาย โปร่งตามากขึ้นเพื่อให้ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาได้ชื่นชมความสง่างามของทำเนียบรัฐบาล  ส่วนพื้นที่ด้านในนั้นได้มีการจัดสนามหญ้าเขียวขจีและตกแต่งปีนใหญ่จำนวน 9 กระบอก

ในปัจจุบันนี้ทำเนียบรัฐบาลกกลายเป็นสถานที่ราชการที่ใช้เป็นที่ทำงานของนายกรัฐมนตรี รองนายกรัฐมนตรี รม รัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี และหน่วยงานราชการบางหน่วยงาน   รวมทั้งใช้เป็นสถานที่จัดรัฐพิธี  เช่น งานสโมสรสันนิบาตเนื่องในวันเฉลิมพระชนมพรรษาฯ  จัดการประชุมหัวหน้าส่วนราชการเพื่อชี้แจงนโยบายรัฐบาล  รวมทั้งเป็นศูนย์กลางรับเรื่องร้องทุกข์และปัญหาความเดือดร้อนของประชาชนด้วย

นอกจากทำเนียบรัฐบาลจะมีความสำคัญในเชิงประวัติศาสตร์แล้ว  ยังมีความสำคัญในเชิงสัญลักษณ์ทางการเมืองอีกด้วย   เนื่องจากทำเนียบรัฐบาลเป็นศูนย์กลางการอำนาจในการบริหารประเทศ   เมื่อเป็นอย่างนี้เหตุการณ์ที่สำคัญทางการเมืองเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์การเมืองไทยจึงเกิดขึ้นที่ทำเนียบรัฐบาลแห่งนี้  และเหตุการณ์ทางการเมืองครั้งหนึ่งที่คอการเมืองในบ้านเราแทบทุกคนจะต้องจดจำได้อย่างดีคือ ในช่วงเดือนปลายสิงหาคม พ.ศ.2551 ที่กลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย ( พธม.) เข้าล้อมและบุกยึดทำเนียบรัฐบาลเป็นฐานที่มั่นในการชุมนุมทางการเมืองกดดันให้มีการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง  ซึ่งในที่สุดการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองก็เกิดขึ้นจริง โดยที่นายสมชาย  วงศ์สวัสดิ์  ขึ้นมานั่งเก้าอี้นายกรัฐมนตรีแทนนายสมัคร  สุนทรเวช  แต่นายสมชาย  วงศ์สวัสดิ์  นายกรัฐมนตรีคนที่ 26 ของประเทศไทยนั้นเป็นนายกรัฐมนตรีคนเดียวในประวัติทำเนียบนายกรัฐมนตรีที่ไม่มีโอกาสเข้ามานั่งเก้าอี้ทำงานภายในทำเนียบรัฐบาลแม้แต่วันเดียว. 

Ankor Wat (UNESCO)



 
Description
Angkor is one of the most important archaeological sites in South-East Asia. It contains the magnificent remains of the different capitals of the Khmer Empire, from the 9th to the 15th centuries. The influence of Khmer art, as developed at Angkor, was a profound one over much of South-East Asia and played a fundamental role in its distinctive evolution. Khmer architecture evolved largely from that of the Indian subcontinent, from which it soon became clearly distinct as it developed its own special characteristics, some independently evolved and others acquired from neighbouring cultural traditions. The result was a new artistic horizon in oriental art and architecture.
At the beginning of the 9th century the two states that covered the territory of modern Cambodia were united by Jayavarman II, who laid the foundations of the Khmer Empire, the major power in south-east Asia for some five centuries. One of the sites was in central Cambodia, to the north of Tonle Sap (Great Lake), where half a century later Jayavarman's son, Yashovarman, was to establish Yashodapura (later called Angkor), the permanent capital of the Khmer Empire until the 15th century.
The first city conformed with the classic form of Khmer capital with certain fundamental elements: a defensive bank and ditch with a state temple at its centre, built from brick or stone, and a wooden palace. There would also have been many secular buildings, constructed almost entirely of wood, in and around the enceinte. The state temple at Roluos, the Bakong, and the temple built in memory of the royal ancestors, Preah Ko, were erected around 880. Another essential feature of a Khmer capital, a large reservoir, was added a decade later, with in its centre a third temple built to the north-west of Roluos, around the hill of Phnom Bakeng, now known as the Eastern Baray.
The second capital at Angkor was built by Rajendravarman in the 960s, the state temple being situated at Pre Rup. He also constructed a temple, the Eastern Mebon, on an artificial island in the centre of the Eastern Baray. During his reign he built the exquisite temple of Banteay Srei. Rajendravarman's son, Jayavarman V, abandoned the Pre Rup site in favour of a new location with its state temple at Ta Kev, which was consecrated around 1000. Shortly afterwards he was overthrown by Suryavarman I, who was responsible for erecting the formidable fortifications around his Royal Palace and state temple, the Phimeanakas, and also for the construction of the great Western Baray.
In 1050 his successor created a new and more impressive state temple, the Baphuon. The succeeding rulers left little traces in the form of monumental buildings, and it was not until the accession of Suryavarman II in 1113 that the next great phase of building began. He was responsible for the greatest of all Khmer monuments, Angkor Vat, set within an extensive enclosure and dedicated to Vishnu. The death of Suryavarman II, around 1150, was followed by a period of internal strife and external pressure, culminating in 1177 with the sack of Angkor by the Chams. The situation was restored by Jayavarman VII, who celebrated his military success by creating yet another capital at Angkor Thorn and launching an unprecedented building campaign. His state temple was the towering Bayon, dedicated to Buddha.
Another significant element of the Angkor complex is the irrigation system of the region based on the great reservoirs, which provided the economic infrastructure for the successive Khmer capitals and their rulers.
Source: UNESCO/CLT/WHC

Historical Description

At the beginning of the 9th century AD the two states that covered the territory of modern Cambodia were united by Jayavarman II. who laid the foundations of the Khmer Empire, which was the major power in south-east Asia for nearly five centuries. One of the sites where his court resided for some years was in central Cambodia, to the north of Tonle Sap (The Great Lake), where half a century later Jayavarman's son, Yashovarman, was to establish Yashodapura, the permanent capital of the Khmer Empire until the 15th century. It was later given the name Angkor (from the Sanskrit "nagara", meaning city or capital).
The first capital was at latter-day Roluos, itself a pre-Angkorian capital, Hariharalaya. This conformed with the classic form of Khmer capital. This comprised certain fundamental elements: a defensive bank and ditch with a state temple at its centre built in brick or stone, and a wooden palace. Leading dignitaries would also build temples, both inside and outside the enceinte, which were dedicated, like the state temple, to Hindu divinities, notably Shiva. There would also have been many secular buildings, constructed almost entirely of wood, in and around the enceinte. The state temple at Roluos, the Bakong, and the temple built in memory of the royal ancestors, Preah Ko, were erected around 880. Another essential feature of a Khmer capital, a large reservoir, was added a decade later, with in its centre a third temple. Lolei.
Yashodapura was built to the north-west of Roluos, around the hill of Phnom Bakeng. The enclosure was square, each side measuring 4km, and it was equipped with a vast reservoir (baray) measuring 7km by 1.8km, now known as the Eastern Baray. The state temple was built at the summit of Phnom Bakeng around 900. Following a short period when the Khmer capital was transferred to Koh Ker, some 60km north-east of Angkor, the second capital at Angkor proper was built by Rajendravarman in the 960s. the state temple being situated at Pre Rup. He alsoconstructed a temple, the Eastern Mebon, on an artificial island in the centre of the Eastern Baray. During his reign Rajendravarman's guru built the exquisite temple of Banteay Srei, some 25 km north-east of Angkor.
Rajendravarman's son. Jayavarman V, abandoned the Pre Rup site in favour of a new location. with its state temple at Ta Kev. which was consecrated around 1000. Shortly afterwards he was overthrown by Suryavarman I, who was responsible for the formidable fortifications around his Royal Palace and state temple, the Phimeanakas, and also for the construction of the great Western Baray, extending over an area of 8x2.5km. In 1050 his successor created a new and more impressive state temple, the Baphuon, to the north of the temple.
The succeeding rulers left little traces in the form of monumental buildings, and it was not until the accession of Suryavarman II in 1113 that the next great phase of building began. It was he who was responsible for the greatest of all Khmer monuments, Angkor Vat, set within an extensive enclosure and dedicated to Vishnu. Among other important monuments dating from this period are Thommanon and Chau Say Tevoda.
The death of Suryavarman II around 1150 was followed by a period of internal strife and external pressure, culminating in 1177 with the sack of Angkor by the Chams. The situation was restored by Jayavarman VII, who celebrated his military success by creating yet another capital at Angkor Thorn and launching an unprecedented building campaign. His state temple was the towering Bayon (dedicated to Buddha): among the many other monuments of Jayavarman VII's reign are Ta Prohm, Preah Khan, Ta Som, and Banteay Prei.
Such was the grandeur of this capital that none of Jayavarman VII's successors saw fit to replace it. Nor were there any major monumental additions between his death around 1200 and the end of the Khmer Empire in the first half of the 15th century.
The Angkor group, including Roluos and Banteay Srei, has to be treated as an ensemble which steadily grew over some three centuries, Masterpieces such as the Bayon and Angkor Vat have to be seen in their contexts and integrated with the temples and other constructions, particularly the great reservoirs. It is also essential to take into consideration that the areas of jungle between the brick and stone monuments constitute a reserve of buried archaeological remains of immense importance in the study and interpretation of Khmer culture. Another significant element of the Angkor complex is the irrigation system of the region based on the great reservoirs, which provided the economic infrastructure for the successive Khmer capitals and their rulers.

Source: Advisory Body Evaluation

วันเสาร์ที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2554

This article is from China Daily.

  A blue sheep, one of the rare species on the Qinghai-Tibet plateau, makes its home in a wildlife reserve in Guizhou province. China started to prohibit the hunting of endangered or vulnerable animals in 1988. [Provided to China Daily]


Opinion divided as China debates opening door to international players


Just as Wang Wei clarified the crucial point of his lecture, that hunting can offer a sustainable method of wildlife conservation, the audience started firing accusations.
"Protection is just an excuse," one member of the audience shouted. "You are saying that by killing animals, you are actually protecting them," shouted another. Wang, 49, has hunted for 25 years and knows that regardless of what he says the possible resumption of hunting for wild game in China will always have its critics. "They really need to understand more about hunting and sustainable modes of conservation before attacking the sport so fiercely," he says.


The controversy started in early August after a group of experts approved applications by seven US citizens to hunt nine blue sheep and seven Tibetan gazelles in Northwest China's Qinghai province.
A final decision will be made by the country's top wildlife management authority before Sept 2.
The decision could see China opening its door to international hunters for the first time in five years.
Four of the seven hunters had applied via Wang, who is the general manager of China Adventure Travel. His company usually takes 10 to 15 percent of the total expenditure as a commission.
If the applications are approved, the animals are to be stalked at the Qinghai Dulan Hunting Ground.
Recent attempts to contact the hunting ground failed. Its website lists a local agent office in Xining. A staff member, who provided only the surname Li, hung up the phone three times as a China Daily reporter was explaining the interview request.
"The hunting ground is not doing very well," another staffer said on the phone, without providing a name. "They haven't seen any clients for a very long time."
Wang says there are hunting grounds in almost every province, but how many are operating at all, much less under government regulations, is unknown.
"Dulan is a model of its kind, both in management and profit-making back in the old days, but even the model hasn't been able to sustain itself over the years," he says.
Dulan International Hunting Ground made $2 million from 1988 to 2006. But its debt reached 3 million yuan (324,400 euros) two years after hunting was halted, according to a report by World Vision magazine in 2009.

A mystery
The public knows little about the hunting grounds in China, including who owns them.
For example, Dulan Domestic Hunting and Dulan International Hunting companies were listed on the grounds' website - both established in 2008 after being "approved by the State Forestry Administration and local government" - but further information could not be found and no officials would talk to China Daily.
An interview request sent to the State Forestry Administration was declined. Qinghai Forestry Bureau did not respond to a request for comment.


All of that mystery, that lack of transparency, has increased the public's mistrust of trophy hunting programs.
Seventy animal protection organizations presented an open letter to the State Forestry Administration on Aug 13, expressing their "great indignation" when they learned that international hunting might again be allowed. They made a joint request to halt it. They also asked the government to publicize the status of operations at all hunting grounds in China, the number and types of species being hunted every day, the profit they've made, and how the money has been allocated and spent.
There has been no official response.
However, a Dulan staffer named Luo, in a recent interview with Hunan Television, said the operators applied to wildlife management authorities this year for a quota, for both international and domestic hunters, of 520 blue sheep and 53 Tibetan gazelles.
"There are a total of 42,620 blue sheep and 1,525 Tibetan gazelles in the hunting ground," he said during the telephone interview. He did not explain how the numbers were calculated.
About the numbers ...
The numbers "are not well supported and should not form the basis of management", in Richard Harris' opinion. Harris, who holds a PhD, is an adjunct research associate professor of wildlife conservation at the University of Montana, and he started doing research in western China in the late 1980s.
He suggests that any kind of hunting limit "should be considered based on the portion of the population that will be affected by the hunting. Even if there are 40,000 blue sheep in Dulan, the problem is that hunters can only access them in limited places. The animals don't all live together in one big group."
In spring 2008, Harris and his team, prioritizing areas that hunters can get to in Dulan International Hunting Ground, observed "6,392 to 6,688 blue sheep" and "an additional 205 argali, 55 white-lipped deer, 23 red deer, and an undocumented number of Tibetan gazelles" during 16 days of field work.
The survey was based in the Burhan Buda Shan within the Dulan International Hunting Ground, "where all international hunts have occurred". The place constitutes about one-third of Dulan county, he said, making it roughly contain 17,700 square kilometers.
He cautioned against extrapolating his numbers for the whole hunting ground. Yet he believes that Dulan might use the numbers and "still justify a very safe, sustainable and conservative hunt" and "continuing the program at its maximum capacity."
"In reality, there is no way that 520 hunters could come to Dulan in a single year. The most they have ever had is far fewer, I think 60 or 70. There simply is not the staff, facilities or time to host that many hunters." Enough money?

Among supporters' arguments for trophy hunting is the use of hunting income to pay for wildlife protection. Harris thinks that is feasible, but it "would require that much of the funding currently directed toward government offices at the national, provincial and prefectural level be redirected toward the county level".
Fees for hunting in Dulan were listed on a Xining travel agency's website: A blue sheep costs 48,980 yuan with a hunting period of five days, and a Tibetan gazelle costs 35,800 yuan.
In a 2002 research paper, Harris analyzed the flow of money from foreign hunters of argali (a type of sheep) from 1998 to 2000 in Aksai county, Gansu province, in Northwest China. He concluded that the county-level wildlife protection station received "only enough to cover hunting services", not conservation.
The 'anti' tilt

Without official voices or clear information about hunting grounds and programs, the general public seems to have leaned to one side.
In an online survey released by sina.com that drew about 1,000 responses, 97 percent strongly opposed lifting the ban on international hunting. So do animal conservation groups.
Feng Yongfeng is the founder of Da'erwen, a Beijing-based environmental protection group and one of the 70 that submitted the open letter. He said he has no choice but to question the government and the experts' movement toward reopening international hunting, while the degradation of wildlife in China shows no signs of being reversed.

"Do they really want to protect the animals, or do they simply want to restore their economy under such a name?" Feng said.
Hua Ning, China regional project manager for the International Fund for Animal Welfare, one of the biggest non-governmental organizations dedicated to animal welfare, also urged the government to think twice before lifting the ban. "Support for the hunting ground may end up conveying the idea to the public, especially the kids, that it's OK to hunt wild animals."

No guarantees
Wang, the travel agency manager, majored in animal protection in college and participated in the protection of giant pandas in the 1980s as leader of an observation station in Wolong National Natural Reserve. But he doesn't think banning hunting completely is a good idea.
"No hunting can't guarantee a carefree life for the wild animals in Qinghai province," he said. "The locals have to find a way for living, and other ways to use the natural resources will interfere with the environment even more."
He was talking about what most people have in mind as an alternative - ecological travel.
Dulan International Hunting Ground, for example, is at 3,000 to 5,000 meters above sea level. Local residents, mostly Tibetan and Mongolian, come and go at this altitude freely, riding horses.
Hunters, or other outsiders, rely mainly on off-road vehicles to go deep into the hunting ground, and have to camp for at least two days at 4,500 meters to chase blue sheep.

He said he is not confident the applications will be approved in the end, yet he still tried to persuade people that trophy hunting is valid and rational. "Not all wildlife hunting is prohibited in China."
China's 1988 Wildlife Protection Law prohibits hunting or killing critically endangered or vulnerable animals. However, special needs hunting - for scientific research, domestication and breeding, and exhibitions - is permitted. The law also requires hunters to obtain permits before stepping onto hunting grounds.
The foreign nationality of the seven current applicants also has drawn fire from the public. But Wang said the reason is not that Chinese can't afford to hunt, as some news reports have said. "Chinese hunters are usually keen on common wild animals," he said. They are just less willing to pay the high prices that foreigners do.

'Substantial difference'
Harris, the professor from Montana, thinks China is at the point of embracing international hunters.
"To be sure, international hunting will never be such a large program that it can fund all wildlife conservation activities throughout a province, not to mention all of China. Government must always take the lead role. But in specific areas where trophy hunters can go, funding that they potentially provide can make a substantial difference," he said.
"I favor reform of China's international hunting system, to further empower both county-level managers and local people to better conserve their wildlife. But . . . it makes little sense to try to perfect a system that does not exist."

Cang Wei contributed to this report.
------------------------------------------------------------------------------------

น่าอ่านจากเดลินิวส์


ช่วงนี้มีพายุโจมตีประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก ทั้งพายุไต้ฝุ่นนันมาดอลที่ถล่มฟิลิปปินส์ หรือพายุเฮอริเคนไอรีนที่พัดเข้าชายฝั่งของอเมริกา แล้วเคยสงสัยกันไหมว่า ชื่อเรียกพายุเหล่านี้ มีความแตกต่างกันอย่างไร

พายุ หมายถึง ภาวะผิดปกติของบรรยากาศ เป็นปรากฎกาณ์อย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งแสดงถึงสภาวะของอากาศไม่ดีและมีลมแรงจัด พายุแบ่งเป็นประเภทใหญ่ ๆ ได้ 3 ประเภท คือ

1. พายุฝนฟ้าคะนอง มีลักษณะเป็นลมพัดย้อนไปมา หรือพัดเคลื่อนตัวไปในทิศทางเดียวกัน อาจเกิดจากพายุที่อ่อนตัวและลดความรุนแรงของลมลง หรือเกิดจากหย่อมความกดอากาศต่ำ ร่องความกดอากาศต่ำ อาจไม่มีทิศทางที่แน่นอน หากสภาพการณ์แวดล้อมต่าง ๆ ของการเกิดฝนเหมาะสม ก็จะเกิดฝนตก มีลมพัด

2. พายุหมุนเขตร้อนต่าง ๆ เป็นพายุหมุนขนาดใหญ่ เกิดขึ้นหรือเริ่มต้นก่อตัวในทะเล หากเกิดเหนือเส้นศูนย์สูตร จะมีทิศทางการหมุนทวนเข็มนาฬิกา และหากเกิดใต้เส้นศูนย์สูตรจะหมุนตามเข็มนาฬิกา มีกำลังความเร็วของลมตั้งแต่ 65 น๊อต หรือ 118 กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป เมื่อพัดผ่านที่ใดก็จะทำให้เกิดความเสียหาย โดยมีชื่อต่างกันตามสถานที่เกิด ดังนี้

- พายุเฮอร์ริเคน เกิดบริเวณทิศตะวันตกของมหาสมุทรแอตแลนติก เช่น บริเวณฟลอริดา สหรัฐอเมริกา อ่าวเม็กซิโก ทะเลแคริบเบียน รวมทั้งมหาสมุทรแปซิฟิกบริเวณชายฝั่งประเทศเม็กซิโกด้วย

- พายุไซโคลน เกิดในมหาสมุทรอินเดียเหนือ เช่น บริเวณอ่าวเบงกอล ทะเลอาหรับ แต่ถ้าพายุนี้เกิดบริเวณทะเลติมอร์และทิศตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศออสเตรเลีย จะเรียกว่า พายุวิลลี-วิลลี

- พายุไต้ฝุ่น เกิดทางทิศตะวันตกของมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ เช่น บริเวณทะเลจีนใต้ อ่าวไทย อ่าวตังเกี๋ย ประเทศญี่ปุ่น

แต่หากพายุหมุนเขตร้อนอ่อนกำลังลงก็จะมีชื่อเรียกต่างหากว่า

- พายุโซนร้อน เกิดขึ้นเมื่อพายุเขตร้อนขนาดใหญ่อ่อนกำลังลง ขณะเคลื่อนตัวในทะเล ความเร็วที่จุดศูนย์กลางลดลงเมื่อเคลื่อนเข้าหาฝั่ง ความเร็วของลมบริเวณใกล้ศูนย์กลางตั้งแต่ 34 น็อต หรือ 62 กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป แต่ไม่เกิน 63 น็อต หรือ 117 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ในทะเลลมจะแรงมากจนสามารถจมเรือขนาดใหญ่ ๆ ได้

- พายุดีเปรสชัน เกิดขึ้นเมื่อความเร็วลดลงจากพายุโซนร้อน ก่อให้เกิดพายุฝนฟ้าคะนองธรรมดาหรือฝนตกหนัก เป็นพายุที่มีกำลังอ่อน ความเร็วของลมใกล้บริเวณศูนย์กลางไม่เกิน 33 น็อต หรือ 61 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

3. พายุทอร์นาโด เป็นชื่อเรียกพายุหมุนที่เกิดในทวีปอเมริกา มีขนาดเนื้อที่เล็กหรือเส้นผ่าศูนย์กลางน้อย แต่หมุนด้วยความเร็วสูง หรือความเร็วที่จุดศูนย์กลางสูงมากกว่าพายุหมุนอื่น ๆ โดยความเร็วลมสามารถสูงมากถึง 500 กม./ชม. ก่อความเสียหายได้รุนแรงในบริเวณที่พัดผ่าน ซึ่งอาจสามารถพังทลายสิ่งก่อสร้างได้ เกิดได้ทั้งบนบก และในทะเล หากเกิดในทะเล จะเรียกว่า นาคเล่นน้ำ ทอร์นาโดแบ่งออกตามกำลังทำลายและความเร็วลม โดยแบ่งเป็น F0 - F5 โดย F0 เป็นทอร์นาโดที่อ่อนกำลังสุด และ F5 เป็นทอร์นาโดที่กำลังแรงสุด.

Buddha's Teaching.

The Essence of Buddha's Teaching.

The Four Noble Truths:

1.  All things and experiences are marked by suffering/ disharmony/ frustration (dukkha).

2.  The arising of suffering/ disharmony/ frustration comes from desire/ craving/ clinging.

3.  To achieve the cessation or end of suffering/ disharmony/ frustration, let go of desire/ craving/ clinging.

4.  The way to achieve that cessation of suffering/ disharmony/ frustration, is walking the Eightfold Path.


The eightfold path to the cessation of suffering:

1.  Right Understanding of the following facts:

•  the truth about suffering ... (The Four Truths);

•  everything is impermanent and changes;

•  there is no separate individual self- this is an illusion. (We are one!)

2.  Right Determination to:

•  give up what is wrong and evil;

•  undertake what is good;

•  abandon thoughts that have to do with bringing suffering to any conscious being; cultivate thoughts of loving kindness, that are based on caring about others' suffering, and sympathetic joy in others' happiness.

3.  Right Speech:

•  Abstain from telling lies.

•  Abstain from talk that brings harm or discredit to others (such as backbiting or slander) or talk that creates hatred or disharmony between individuals and groups.

•  Abstain from harsh, rude, impolite, malicious, or abusive language.

•  Abstain from idle, useless, and foolish babble and gossip. Abstain from recrimination and negative statements.

•  Abstain from harsh speech—practice kindly speech.

•  Abstain from frivolous speech—practice meaningful speech.

•  Abstain from slanderous speech—practice harmonious speech.

•  Speak the truth if it is useful and timely. Practice only necessary speech. Let your speech be filled with loving kindness. Speak that which alleviates suffering.

4.  Right Action:

•  Peaceful, honorable conduct; abstain from dishonest dealings; take concrete steps necessary to foster what is good.

•  Do things that are moral, honest, and alleviate suffering. Do not do things that will bring suffering to others or yourself.

5.  Right Livelihood:

•  Abstain from making your living from an occupation that brings harm and suffering to humans or animals, or diminish their well being. This includes: activities that directly harm conscious beings, and activities that indirectly harm sentient beings, e.g., making weapons or poisons.

6.  Right Effort:

•  Foster good and prevent evil;

•  Work on yourself—be engaged in appropriate self-improvement. The essence of right effort is that everything must be done with a sense of proper balance that fits the situation. Effort should be balanced between trying too hard and not trying hard enough. For example, strike the balance between excessive fasting and over-indulgence in food. Trying hard to progress too rapidly gets poor results, as does not trying hard enough.

7.  Right Mindfulness or wakefulness:

•  Foster right attention.

•  Avoid whatever clouds our mental awareness (e.g., drugs).

•  Systematically and intentionally develop awareness.

8.  Right Concentration:

•  Developed by practicing meditation and/or mental focusing. Proper meditation must be done continuously while awake, and should include work on awareness of body, emotions, thought, and mind objects.


Five basic precepts:

1.  Abstain from killing living beings (from destroying/taking life)—or practice love.

2.  Abstain from taking the not-given (from stealing)—or practice generosity, practice giving.

3.  Abstain from sexual misconduct—or practice contentment.

4.  Abstain from false speech (from lying)—or practice truthfulness.

5.  Abstain from taking intoxicating drinks—or practice awareness and mental clarity.


Buddha said:

Do not believe in anything simply because you have heard it. Do not believe in traditions because they have been handed down for many generations. Do not believe anything because it is spoken and rumored by many. Do not believe in anything because it is written in your religious books. Do not believe in anything merely on the authority of your teachers and elders. But after observation and analysis, when you find that anything agrees with reason and is conducive to the good and the benefit of one and all, then accept it and live up to it.


The following prose, attributed to Buddha, expresses the way he perceived the world.

Buddha said:


•  I consider the positions of kings and rulers as that of dust motes.

•  I observe treasures of gold and gems as so many bricks and pebbles.

•  I look upon the finest silken robes as tattered rags.

•  I see myriad worlds of the universe as small seeds of fruit, and the greatest lake in India as a drop of oil upon my foot.

•  I perceive the teachings of the world as the illusions of magicians.

•  I discern the highest conception of emancipation as a golden brocade in a dream, and view the holy path of the illuminated ones as flowers appearing in one's eyes.

•  I see meditation as a pillar of a mountain, nirvana as a nightmare of daytime.

•  I look upon the judgments of right and wrong as the serpentine dance of a dragon, and the rise and fall of belief as traces left by the four seasons.

The teaching of Buddha will enlighten our hearts and well-beings in this world. Pratice, practice......

--------------------------------------------------------------------------------------

For reading taken from Time magazine.


There are four things you need to survive on the Amazon," said Victor Coelho, our naturalist-guide, "a machete, a mosquito net, matches and salt." I realized, as festive parrots chatted above and we turned into a black-water creek, that should I be cast adrift from Coelho, I would not survive long — the only thing I was carrying was an iPhone. And even if there were an app to deal with unexpected Amazonian adventures, there were no networks.
All the more reason to stay close to the Aria, a river cruiser taking us on a four-night journey that began at the faded 19th century Peruvian rubber town of Iquitos. The Aria's interior designer, Peruvian style guru Jordi Puig, insulates guests from the jungle without by providing luxury within. The 16 rooms all have floor-to-ceiling windows, twin or king beds, and en suite sitting areas. There are loungers on the top deck, as well as a Jacuzzi and a bar where delicious pisco sours are served.

Aria's dining room offers a menu created by Pedro Miguel Schiaffino, a chef at the forefront of Peru's dynamic culinary scene and whose restaurant, Malabar, crept onto the San Pellegrino list of the world's best restaurants at No. 88 this year. Schiaffino's onboard cuisine utilizes as much Amazonian produce as possible, in dishes like fresh hearts of palm and arapaima fish in wild coriander and cured-beef broth.
If you want to work off your lunch, skiffs are available to take you upriver, where you can look for caimans and river dolphins to the unforgettable call of horned screamers (a bird that sounds like a donkey, walks like a duck, flies like a turkey and tastes like chicken, say the locals). Don't stray too far from the mother ship though — at least not without your matches and machete.
------------------------------------------------------------------------

วันพฤหัสบดีที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2554

Thaksin steals the spotlight. ( from CNN )


Is Thaksin Shinawatra a criminal or a VIP? The question must have vexed the Japanese officials who considered a request by the former Thai prime minister to start a six-day tour of their country this week. Thaksin was ousted in a 2006 military coup, then sentenced in absentia to two years in jail for corruption. Previous attempts by the Dubai-based billionaire to visit Japan and other major nations have been stymied by a hostile Thai government. Stripped of his Thai passport, he travels the world as a citizen of Montenegro.
But Thailand's government has changed — Thaksin's younger sister Yingluck, 44, recently became the nation's first female prime minister — and so has the status of its best-known fugitive. He arrived in Tokyo on Aug. 22 to be greeted by Japan's financial services minister Shozaburo Jimi. "Coming to Japan is my own right," he told reporters. "My sister has nothing to do with it."

Well, maybe not his sister. The opposition Democrat Party alleged that Thaksin got his Japanese visa with the help of another relative, this time a distant one, called Surapong Towichukchaikul. He happens to be Thailand's foreign minister. Surapong denied the allegation, but it left many Thais wondering about their new prime minister's priorities and judgment.
Thailand faces a number of pressing issues, including catastrophic floods and rising costs of living. But the visa scandal suggested Yingluck's first order of business was rehabilitating her controversial brother. A Bangkok Post editorial saw it as evidence of the government's "troubling and divisive favoritism" towards the man whose money and tactics helped elect it.
For Yingluck, an experienced businesswoman but a political novice, Thaksin's timing was awful. He arrived in Japan on the eve of the first parliamentary debate on her government's populist policies. In theory, these include sharply raising the minimum wage, giving tablet computers to primary schoolchildren, and establishing the truth about last year's political violence between pro-Thaksin Red Shirt protesters and the military, which killed at least 90 people.

But as Yingluck plodded through a 44-page policy statement in parliament, Thaksin stole the limelight from Tokyo, by embarking on what resembled a ministerial tour. He spoke favorably of Yingluck's government at a lunch with foreign correspondents, urged Japanese investors to keep faith in Thailand, and prepared to tour areas of Fukushima prefecture devastated by the Mar. 11 earthquake and tsunami.

Thaksin's trip was ill-timed but unsurprising. He has loomed large over Yingluck's short political career, which only began in May after the former telecoms CEO was chosen to lead Pheu Thai ("For Thais"), a party widely assumed to be run and funded by Thaksin. "Yingluck is my clone," he said then. Pheu Thai comfortably won a July general election, thanks to Yingluck's common touch on the campaign trail and the enduring popularity of her brother. Thaksin still commands huge support in Thailand, mainly among the rural poor, who say their lot improved during his five years as prime minister. The urban middle-classes and royalist, military-back elites — the Democrat Party's natural constituency — still despise him for his corruption and authoritarianism.
Bridging this political divide was one of Yingluck's avowed priorities, but the visa scandal threatens to derail reconciliation efforts before they have even begun. "It's damaging for Yingluck," says Paul Chambers, a political scientist at Payap University in Chiang Mai. "Now the opposition can say, 'You're not interested in reconciliation. You're just interested in helping your brother.'"

Yingluck seems aware of the damage. "Voters won't allow me to work for only one person," she has said. Polls certainly back this up. Thaksin should stop meddling avoid politics and let his sister do her job, according to two thirds of 2,193 Thais questioned in a recent survey by Bangkok's Assumption University. Any attempt to pardon or repatriate Thaksin could re-galvanize anti-Thaksin street protesters, who in 2008 occupied the prime minister's office and shut down Bangkok's airports.
It would also antagonize Thailand's powerful military. Its generals have remained silent of late — conspicuously so in the case of Prayuth Chan-ocha, the gaffe-prone army chief. Gen. Prayuth helped topple Thaksin in 2006 and his loathing for Pheu Thai is one of the country's worst-kept secrets. But with October's annual military reshuffle approaching, Prayuth is currently preoccupied with resisting attempts by Yingluck's government to promote pro-Thaksin officers. "Prayuth and others are waiting until the reshuffle is complete," says Chambers of Payap University. "Then I think they'll become much more vocal in their opposition to this government."
Thaksin wasn't the only Shinawatra hogging Yingluck's limelight this week. Two days after he landed in Tokyo, a court in Bangkok acquitted his ex-wife Pojaman in an appeal against her three-year jail sentence for tax evasion. The chances of Thaksin's 2008 conviction being overturned remain remote, as does an imminent Thai homecoming. But years of exile have turned him into a patient strategist. Chambers speculates that Yingluck (or her brother) chose a "colorless bureaucrat" like Surapong as foreign minister so that a globetrotting Thaksin could shine as Thailand's pre-eminent statesman. Problem is, he also threatens to outshine his sister, whose first performance in parliament was tepid and unconvincing.

Pre-eminence abroad could win over enemies at home. "Thaksin wants to prove his innocence to the Thai public by showing that he's accepted by the international community," says Kan Yuenyong, executive director of the Siam Intelligence Unit, a Bangkok think-tank. For now, Thaksin's long exile continues, albeit with VIP status. Expect him to make the most of it.

The rise and fall of a man called Gadhafi.

The rise and fall of Gadhaf



Libyan leader's 42-year rule began with quick ascent to power
TRIPOLI, Libya - Libyan leader Muammar Gadhafi's rule is crumbling after over four decades in power, after the rebel troops took control of much of the capital Tripoli on Sunday night and his son Saif al-Islam has been detained.
Since protests erupted in Libya in earlier this year, which were inspired by similar anti-government demonstrations in other Arab countries, 69-year-old Gadhafi and the oil-rich North African nation, with a population of about 6.5 million, have stayed in international media spotlight.
Top figure
 

Gadhafi entered Benghazi Military University Academy before serving in the Libyan army in 1965 and was sent to Britain's Royal Military Sandhurst for training in 1966.

His rule started in September 1969, after the then junior officer, leading several of his colleagues in the "Free Officers Movement", staged a bloodless coup that toppled aging King Idris, who was then undergoing medical treatment in Turkey, and established the Libyan Arab Republic. Gadhafi became the chairman of the Revolutionary Command Council (RCC) and commander-in-chief of the Armed Forces of Libya.
He served as the country's minister of defense while being the prime minister from 1970 to 1972. In 1977, he became the "Brother Leader and Guide of the Revolution", and relinquished all administration positions in 1979, retaining only this title.
Fed up with monarchical corruption and earlier colonial occupation (Italy dominated Libya from 1911-1951), Gadhafi, starting from the 1970s, made the Libyan people beneficiaries of free education, free healthcare and subsidized housing and transport, with the help of the country's huge oil revenue and its relatively small population.
In the mean time, he imposed strict Islamic governance, banning vices like gambling and alcohol, and started a system of Islamic morals in the country. Cities like the capital Tripoli started to flourish with new buildings and hotels, turning into a destination for tourists and businessmen from across the world.
But these efforts proved inadequate to speed up and diversify the country's growth to the largest extent.
As a result, sectors including Libya's healthcare system started to decline.
Reports by Al-Arabiya television said shortly after the outbreak of the turmoil this year that some Libyan citizens were resorting to Tunisia, Egypt and Jordan for necessary medical treatment, paying billions of dollars a year, after finding the system in their own country was ineffective and unreliable.
The Saudi-based channel said public trust in the nation's healthcare system was eroded especially after contaminated medical tools led to more than 500 children in Benghazi being infected with HIV in 1999.
Defiant leader
 

The protests should have hardly been a challenge for Gadhafi. Born in the desert region of Sirte in 1942 and a lifelong soldier, he has survived numerous wars with countries such as Chad and Uganda in the 1980s, as well as repeated assassination plots including one in 1996 - allegedly by Britain's Secret Intelligence Service after a decade-long cessation of ties which was triggered by the killing of a British policewoman by Libyan diplomats in 1984.
Gadhafi is mostly known for his defiance following the December 1988 bombings of a plane over Lockerbie in Scotland, in which Libyans were implicated.
The hijacking claimed 270 civilian lives - 189 were US citizens - and was deemed as one of a series of acts of violence in the 1980s between the United States and non-state or state-sponsored terrorist groups in the region.
Gadhafi refused to turn over the terrorist suspects until 1999. In 2003, Libya formally claimed responsibility for the bombing, but never offered an apology for the attack. In 2009, when the only convicted Lockerbie bomber Abdel Basset al-Megrahi was released from a Scottish prison on compassionate grounds, Gadhafi welcomed him at the airport, again outraging Washington.
But Gadhafi also made compromises, especially after years of sanctions by Western countries as well as the United Nations in the 1990s. In 2001, Gadhafi quickly denounced the Sept 11, 2001 terrorist attacks in the United States. He also announced in 2003 Libya's abandonment of its weapons of mass destruction programs.
Civil war
But, having found the demonstrators in February's rallies unusually determined, Gadhafi resorted to force, launching indiscriminate attacks which claimed civilian lives. But violent clashes simply sharpened antagonism and shoved the country to the brink of a civil war.
Some government officials then defected, picking up weapons to join the protesters and the rebels. However, the rebel troops, out-of-uniform and with only a meager arsenal, were no match for government forces. But a UN resolution, adopted on March 17, won respite for them.
A resolution proposed by France, Lebanon and Britain in the name of protecting civilians demanded an immediate cease-fire, authorized the establishment of a no-fly zone over Libya and strengthened the arms embargo. It essentially provided the legal basis for military intervention in the domestic conflict.
As the Libyan government failed to observe a cease-fire as announced, France, Britain and the US started air strikes on March 19 that aimed to defeat Gadhafi. And on May 31, NATO took over the command of the military operation in Libya after its only Muslim member Turkey agreed to the plan.
Daily targeted raids have claimed the lives of Gadhafi's son Saif al-Arab, three of his grandchildren, forced him to hide and severely degraded his military capacity. Meanwhile, he fell further into disgrace as countries including France, Qatar, and the US recognized the rebel National Transitional Council as the sole legitimate representative of the Libyan people.
Countries that were once on the side of the Libyan government such as Russia also took a turn in May called on that Gadhafi give up power. But he continued with his defiance, ignoring the arrest warrants sought by the International Criminal Court and rebuffed the mediation efforts of South African President Jacob Zuma.
But since July, Gadhafi gradually left the public eye. His forces waned from then on, as Libyan rebels said recently that they had taken the gateway of Tripoli, Zawiyah, cutting the coastal highway to Tunisia which keeps the capital supplied with food and fuel, and that they had taken control of Zliten in the west front, a remarkable move to completely cut off roads to the capital.

วันพุธที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2554

Libya

 

Keys to a brighter future for Libya

(CNN) -- The likely fall of Moammar Gadhafi's regime poses critical challenges to the emerging new Libyan leadership, to the United States and to the international community, and has important political implications for the future of the Syrian regime.
In the first instance, the Libyan National Transitional Council will have the primary responsibility for the restoration of law and order, a necessary condition for a viable political transition to a representative and inclusive political system and to economic development.
A political horizon that shows the Libyan people the way forward toward constitutional and judicial reforms, local, parliamentary and presidential elections, the establishment of civil society organizations, and a national security and defense structure under civilian leadership will be key to mobilizing national support. It would also provide the framework for launching the national economy, in which the energy sector plays a large role.
According to the International Monetary Fund, Libya's oil and natural gas industry in 2010 accounted for more than 95% of export earnings and 75% of government receipts. While the restoration of stability and the introduction of political reforms are crucial, Libya's economy will need to be invigorated to ensure longer-term prosperity.
With the largest oil reserves in Africa, Libya has abundant natural resources that, if properly developed and managed, could provide sufficient funds for supporting more broadly based economic growth and development across the country. This will not be easy. Shokri Ghanem, the former oil minister, has said restoring Libya's oil production to prewar levels could take more than a year, and the country's production of approximately 1.6 million barrels per day has been almost completely disrupted by the fighting.
Another important factor is the re-establishment of Libya's global economic and commercial ties and the receipt of the Gadhafi regime's substantial frozen assets abroad.
Secondly, the role of the international community in supporting Libya's political and economic transition is fundamental. The United States should continue and enhance its outreach and coordination within NATO and the UN, and with the Arab League and the African Union to promote humanitarian, political, economic and stabilization efforts.
Bearing in mind the lessons of post-conflict reconstruction in Iraq, the United States and European Union can advise the NTC on securing critical infrastructure and creating -- and administering -- more representative institutions, but it will be up to the NTC leadership and local commanders to ensure that fighters maintain discipline.
Those who have entered Tripoli and are poised to overthrow Gadhafi will need to be integrated into a national command structure. Old grievances and tribal differences may pose problems if the Libyan National Transitional Council does not fully integrate anti-regime elements from the west into a comprehensive political transition. It is far from clear that the jurisdiction of the NTC will be fully accepted in Tripoli and elsewhere in western Libya. Factionalism has emerged as a stumbling block for the rebels.
In any case, the United States' role should be a major supportive one, but it would be unwise for the United States to commit troops to stabilization efforts in Libya. We are already heavily committed in blood and treasure in Iraq and Afghanistan at a time of serious domestic economic and fiscal challenges.
The United States does not need the added burden of military involvement in yet another Muslim country, a development that would be exploited by extremists in the region. The Europeans have a more immediate geopolitical interest in Libya and can continue to take the lead with our strong support in the NATO context.
A note of caution is necessary. Popular uprisings and rebellions as in Libya are heroic manifestations of the human quest for freedom and liberty. However, the initial phase of a revolution needs to be transformed without undue delay into good governance, social justice and economic well being.
If not, revolutions can be hijacked by new brands of autocrats, either secular or religious. Hopefully, the Libyan people will be able to craft their political and economic future in a positive way.
In a regional context, Gadhafi's demise will not go unnoticed in Damascus. Like Gadhafi, President Bashar al Asad's regime is confronting its people and popular protests with lethal force.
When a people are brutally attacked by their government for protesting for their political, economic and social rights, the regime loses its legitimacy and it is only a question of time before end of regime scenarios emerge. It is no accident that Syrian protesters reportedly have chanted, "Gadhafi is gone, now it's your turn Bashar." The fall of the Libyan dictator only reinforces Syria's increasing isolation in the region.
The opinions expressed in this commentary are solely those of Edward Djerejian.

คำศัพท์ที่น่าสนใจ
political implication   ความหมายทางการเมืองที่ส่อไปทาง.....
restoration   การฟื้นฟู
demise   ล่มสลาย/ตายจากไป
uprising and rebellions   การลุกหือก่อการกบถ
regime  จักวัตร/การปกครอง
a stumbling block  เป็นอุปสรรค
post -conflict   หลังเหตุร้าย/หลังความขัดแย้ง
stabilization effort  ความพยามยามที่จะทำให้เกิดความมั่นคง
would be exploited   ถูกนำมาใช้
manifestation  การแสดงออก
able to craft   สามารถสร้างสรรค์
the initial phase  ก้าวแรก/ฉากเริ่มแรก
to confront  ผจญกับ
to reinforce   เพิ่มพลัง/เพิ่มการบังคับ
the jurisdiction   อำนาจขอบเขตทางกฎหมาย
-------------------------------------------------------------------------------------